Selûne - reprezentuje tajemniczą siłę księżyca, niebiańską moc, która wpływa na przypływy, przemienia likantropy, kieruje cyklami rozrodczymi i wywołuje obłęd. Jest nieobliczalnym, starożytnym bóstwem, podchodzącym do egzystencji z niewzruszonym spokojem księżyca. Tak jak księżyc, cicha i tajemnicza Srebrna Pani ma wiele twarzy. Czasami zdaje się odległa, okryta smutkiem minionych klęsk i tragedii, innym razem tańczy radośnie, a jej gibka sylwetka promieniuje majestatycznym blaskiem. Selûne to istota chaotyczna, przyzwyczajona do zmian, lecz jedno nigdy się nie zmienia - zawsze walczy ze swą arcynemezis Shar. Boginie te razem stworzyły Toril oraz napełniły go życiem i od tamtej pory zawsze walczą o los swego tworu. Wielu mieszkańców Faerunu żyje zgodnie z rytmem nocnego nieba, stąd też Selûne może się pochwalić różnorodną rzeszą wyznawców. Podróżujący po morzach podczas swych wypraw zwracają się do usianego gwiazdami sklepienia, by nawigować po morskich szlakach i często szepczą modlitwy do Księżycowej Panny, by chroniła ich przed Umberlee. Dobre likantropy oddają jej cześć jako pani ich losu, tak samo jak astrolodzy i wróżbici, chociaż z całkiem innych powodów. Lud uznaje sługi Selûne za tajemniczych wysłanników dobra, wrogów złych bestii i nieumarłych oraz opiekunów lunatyków i niedołężnych. Mimo że niewielu rozumie zawiłości jej starożytnej religii, większość dobrze usposobionych mieszkańców Faerunu szanuje jej kapłanów i oddaje jej hołd, kiedy księżyc jest w pełni. Kapłani Selûne modlą się o czary w nocy, zawsze zwróceni w kierunku widocznego księżyca. Kobiety znacznie przewyższają liczebnie mężczyzn, a wiele rytuałów oddaje cześć kobietom jako nauczycielkom i wzorcom postępowania w domu oraz w społeczeństwie. Doktryna Selûne sugeruje, że księżyc wywiera subtelny wpływ na cykle kobiecego ciała. Jej kapłanki uważają, że są najbliżej swego bóstwa, kiedy księżyc jest w pełni, i w tym okresie odprawiają ceremonie, by otworzyć się na specjalne wizje i przeczucia. Podczas większości z owych ceremonii ważną rolę odgrywa mleko, symbol macierzyństwa i utrzymywania mocy kobiecości. Wszyscy kapłani świętują natomiast dwa coroczne święta, Przyzwanie Drugiego Księżyca oraz Misterium Nocy. Przyzwanie Drugiego Księżyca, odprawiane w Tarczowy Wiec, wymaga, by w każdej ze świątyń bogini w Faerunie wierni jednocześnie odśpiewali pieśń ku czci Selûne. To zlanie się poddańczej energii przyzywa Łupiny, niebieskowłose planarne służki bogini, by przez jedną noc spełniały polecenia ziemskich kapłanów Selûne - zazwyczaj walczyły z siłami Shar, a następnego dnia przyjęły w swe szeregi jedną śmiertelniczkę. Misterium Nocy, odprawiane kolejno przez to innych kapłanów, odbywa się raz w roku. W czasie tego rytuału kapłani unoszą się wysoko w powietrze, by w głębokim transie obcować z Księżycową Panną.
Zgodnie z najstarszymi mitami, Ao stworzył wszechświat, który teraz mieści w sobie świat Torilu. Poprzez ten akt stworzenia protoplazmatyczna, surowa egzystencja przyjęła formę bliźniaczych bóstw, jednego reprezentującego światło, a drugiego ciemność. Bóstwa te, Selûne i Shar, zrodziły ciała niebieskie, tworząc w tym procesie Chaunteę, ożywczego ducha Torilu. Chauntea błagała siostry, aby darowały jej światu ciepło i światło, by mogło pod nim kwitnąć życie. Selûne ustąpiła i zapaliła słońce ogniem żywiołów. Shar, która przywłaszczyła sobie pierwotną ciemność i oburzyła się na koncepcję życie Chauntei, rzuciła się wówczas na swoją siostrę, rozpoczynając konflikt, który trwa do dziś. Rozgniewana Pani Utraty zgasiła światło Selûne, mocno osłabiając ją w magicznej walce, a wtedy Księżycowa Panna wyrwała z siebie część swej magicznej esencji i cisnęła nią w Shar. Gdy wybuch dosięgnął Mroczne Bóstwo, odebrał mu część jego esencji. Z tego zmieszania się światła i mrocznych energii narodziła się Mystryl, istota z najczystszej magii, która stała się strażniczką Splotu pokrywającego Toril. Mystryl identyfikowała się bardziej z Selûne, zapewniając tym samym Księżycowej Pannie potężne wsparcie - i srogo za to zapłaciła. Magiczny ostrzał Selûne wtrącił Shar na wieki w ciemność i pozwolił ciepłu oraz światłu pieścić Toril, kosztował jednak Selûne zbyt wiele energii. Od tego czasu jej moc rosła w siłę lub malała z upływem epok, podczas gdy Shar, wiecznie gotowa uderzyć z cienia, zachowała większość swej pierwotnej siły. Na razie wydaje się, że moc Selûne wzrasta. Przed Czasami Kłopotów jej potencjał zmalał jednak tak bardzo, że musiała służyć Sune Ognistowłosej. W ciągu ostatniej dekady odzyskała swoją pozycję, wykuwając nowe sojusze w wiecznej walce przeciw mrocznej siostrze. Jednym z jej najsilniejszych sojuszników w tej sprawie jest Mystra (drugie już bóstwo zastępujące jej starą, dawno zmarłą przyjaciółkę na stanowisku opiekunki Splotu), zwłaszcza od chwili gdy Shar stworzyła Cienisty Splot, moc zaprzeczającą doktrynie Mystry, oraz Lliira i Eilistraee, które dzielą zamiłowanie Selûne do igraszek w świetle księżyca. Selûne szanuje pasję Lathandera i ma nadzieję, że wspólnie zdołają rzucić niszczycielskie światło na wiecznie obecne ciemności Shar. Selûne walczy z Umberlee o los statków na morzu oraz z Maską, sprzeciwiając się złu, jakie popełnia w ciemności.