Ork - Humanoidalna, inteligentna rasa.
O Orkach[]
Orkowie to rasa agresywnych, mięsożernych humanoidów żyjących w barbarzyńskich szczepach i trudniących się głównie rabunkiem i polowaniem. Najpotężniejszym bóstwem orków jest Gruumsh, a główną doktryną wiary jest przekonanie, że do zapewnienia orkom przetrwania konieczne jest nieustanne zdobywanie i powiększanie przestrzeni życiowej. W związku z tym orkowie toczą nieustające wojny z ludźmi, elfami, krasnoludami, goblinami i wieloma innymi rasami, jak również walczą między sobą.
Wygląd orków jest różnorodny, co jest efektem ich częstego krzyżowania się z innymi istotami. Ich skóra najczęściej ma kolor szaro-zielony i jest pokryta szorstkim włosiem. Orkowie cechują się przygarbioną sylwetką, niskim i cofniętym czołem i bulwiastym nos, podobny nieco do świńskiego ryja. (Należy tu wspomnieć, że przyrównywanie orków do humanoidalnych wieprzy jest dalece przesadzone i nieuczciwe). Zęby orków są ostre, mocne i dobrze przystosowane do rozdzierania mięsa, ich uszy są szpiczast i przylegające do głowy, przypominają uszy wilka. Nosy i uszy są zabarwione inaczej od reszty skóry, zazwyczaj nosząc odcień różu. Oczy tych istot różnią się od ludzkich czerwonawym zabarwieniem, które powoduje że błyszczą złowieszczo w mroku. Orczy mężczyźni mierzą sobie 160 do 180 centymetrów wzrostu. Kobiety są nieco niższe.
Orkowie ubierają się w szaty w kolorach niezbyt popularnych w ludzkich społecznościach - krwawo i rdzawo-czerwonym, musztardowym, żółto i zgniło-zielonym, zielono-fioletowym i czarno-brązowym. Ich szaty i zbroja są zwykle niedoczyszczone i pokryte plamami oraz rdzą. Orkowie mówią własnym językiem, pochodzącym od starodawnych narzeczy ludzkich i elfich. Orczy ma wiele dialektów i orkowie pochodzący z różnym plemion mają niekiedy kłopoty ze wzajemnym zrozumieniem się.
Orkowie są wojowniczą rasą i wielu z nich jest doskonale wyszkolonych we władaniu wszelkimi rodzajami białej broni. Ich społeczeństwo jest zorganizowane wedle wojskowej hierarchii i w bitwach są dowodzeni przez hersztów i wodzów. Regimenty orków posiadają zwykle swoje unikalne sztandary, które są symbolem jedności i specyficznego honoru. Jako takie, są one zaciekle bronione.
Orkowie nie lubią światła słonecznego i walczą w nim znacznie gorzej, choć nie zadaje im ono bólu. Podczas walki nie przestrzegają żadnych zasad, chętnie stosując zasadzki i jeżeli mają ochotę, bez oporów strzelając do parlamentariuszy. Wiele szczepów łączy zaciekła nienawiść ze społecznościami elfów i krasnoludów i pokonani przedstawiciele tych ras rzadko są brani do niewoli. Zamiast tego orkowie zabijają ich na miejscu.
Niemądre stereotypy na temat orków głoszą, że są one tak agresywne i żądne krwi, iż nie potrafią skutecznie stosować taktyk bitewnych. Za wyjątkiem najprymitywniejszych szczepów, jest to nieprawda. Stulecia ciągłych wojen doprowadziły orcze społeczności do opracowania skutecznych i prowadzących do zwycięstw taktyk.
Orkowie żyją około czterdziestu lat. Ciąża orczej niewiasty trwa dziesięć miesięcy, a w jednym miocie rodzi się dwoje lub troje dzieci. Śmiertelność noworodków jest bardzo wysoka. Choć żywią się wyłącznie mięsem, ich zła sława kanibali jest przesadzona. Od mięsa rozumnych istot zdecydowanie wolą mięso zwierząt.
Wojskowa hierarchia orków jest podobna w większości ich społeczeństw. Mniejszymi zgrupowaniami dowodzą oficerowie, wspomagani przez asystentów. Na czele szczepu stoi herszt, posiadający zastępców i elitarną gwardię, złożoną z najsilniejszych i najwaleczniejszych orków. Oprócz tego Istnieją stanowiska szamanów i znachorów, parających się prostą magią. Szamani są znani ze swej ambicji, a konflikty między nimi a wodzami rozsadziły już niejedno orcze plemię.
Często spotyka się oddziały orków eskortujące karawany przewożące niewolników i rozmaite zagrabione łupy. Składanie trybutu wodzowi i płacenie haraczu przez słabsze plemiona - silniejszym jest starym orczym zwyczajem. Karawany takie są silnie chronione i przejęcie ich stanowi nie lada wyzwanie.
Siedziby orków położone są w podziemiach lub, znacznie rzadziej, w głębi dziczy. Siedziby różnią się między sobą strukturą i wielkością. Mogą to być niewielkie warownie zamieszkałe przez kilka setek orków, kopalnie zasiedlone przez kilka tysięcy mieszkańców, a nawet duże miasta. Siedziby podziemne są zwykle znacznie lepiej bronione. Naziemne siedziby orków to nędzne wsie lub osady i fortece przejęte od innych ras. Częstymi współmieszkańcami orczych siedzib są ogry.
Orkowie są rasą agresywną i silnie autorytarną. Samych siebie uważają za istoty nadrzędne nad wszelkimi innymi, a tyranię i niewolnictwo za naturalny porządek rzeczy. Czasem współpracują z innymi rasami, ale są lojalne wyłącznie wtedy, jeśli odpowiada to ich interesom. Jako niewolnicy są pierwszymi skłonnymi do rebelii. Jako sojusznicy szybko wchodzą w konflikty i łamią ustalenia. Zgodnie z orczym światopoglądem bitwa i wojna są największym wyzwaniem, ale co sprytniejsi wodzowie potrafią docenić korzyści płynące z pokoju, jeżeli można za niego uzyskać znaczące profity. Niezwykła cierpliwość spryt i wyczucie może uczynić z orczego klanu wartościowego sojusznika i partnera handlowego. Choć znani głównie z przemocy, orkowie są zdolnymi górnikami i kowalami, wykuwającymi solidną broń.
Duma jest ważną orczą cechą. Jej głównym źródłem jest kontrolowane terytorium, innymi ważnymi są - doświadczenie w walce, bogactwo i liczne potomstwo. Społeczność orków jest silnie patriarchalna - rolą kobiet jest wyłącznie rodzenie i opieka nad dziećmi. Istnieje instytucja małżeństwa, jednak orczy mężowie nie słyną z wierności.
Baldur's Gate II: Cienie Amn[]
Orkowie mogą stanowić problem będąc w grupach. Używają łuków i mieczy. Można ich znaleźć głównie w:
- Wzgórzach Wichrowych Włóczni gdzie są strażnikami kryjówki Firkraaga
- W Przytułku Czarowięzy
- Lasy Tethyru